Atter ein gong Marius

Ikkje så langt unna der Strikkerska bur i Trondheim, er det mykje snø. Ofte ligg han faktisk meterhøg rett utanfor døra, så det er berre å spenne på seg skia og ta seg ein tur. No er ikkje Strikkerska av det sprekaste slaget, men ho går i alle fall forbi barnefamiliar med ungar under tre år og dei fleste eldre damer over 90. Kokt i topplokket blir ho uansett, så sist påske forstod ho at det kunne ha gjort seg med eit hovudplagg med ventil, også kalt panneband. Her er resultatet. Det er brunt, så det passar ikkje til skikledene i heile tatt, men slike detaljar kan ein ikkje henge seg opp i.

Om det skulle vere kaldt på ein av skiturane, så er det alltids mogeleg å ha på seg Mariuslue. Denne er strikka av restegarnet etter eit prosjekt tidlegare i år, og ho sit tett og godt på hovudet.

Nokon Strikkerska kjenner godt, la også inn bestilling på Marius-lue, sidan den ho hadde i fjor hadde blitt altfor lita. Viss de ser ei raudsprengt, skigåande dame med mariuslue hengande som eit slips etter ei som er midt i tannfellinga og som også har mariuslue, så er det kanskje Strikkerska. Det er berre å gå forbi... :)



Heilt til slutt blei det eit par ganske nøytrale vottar i mariusfargar. Dei kan sikkert brukast på skitur dei også. No er det faktisk tomt for garn i posen som Strikkerska kjøpte på tilbod på Obs! Skal tru kva tid dei har sal neste gong? Ein kan jo ikkje vere garnlaus.

Trekantsjal

Eg kjøper alltid eit nøste eller to ekstra når eg skal setje i gong med eit prosjekt. Viss ein har opplevd å få for lite garn nokon gong, så skjønar ein kvifor. Som regel kjøper eg garn ei god stund før eg startar strikkinga, og då er det ikkje alltid så lett å få tak i garn med same innfarging. Det var derfor to nøste med BabyAlpaca Silk att etter jakkeprosjektet frå tidlegare i sommar. Kva skulle eg bruke dette til? Valet fall på eit trekantsjal, sidan dette var eit garn som eg kunne ha på huda utan å bli raudflamma og desperat av kløe.

Dette sjalet er så enkelt å strikke at "selv mor kan klare det". Eg starta med 5 masker og så auka eg fire masker annakvar omgang. Aukinga skjedde ved å lage eit kast på pinnen på kvar side av midtmaska og rett innanfor kanten, altså etter fyrste og før siste maske. Mønsteret har eg laga ved å legge inn nokre omgangar med holrad her og der. Enkelt og greit. No er eg budd til vinteren.

Lilla jakke

I takt med at små folk veks, må det produserast nye strikkakle. Denne gongen var det strikkajakker i bomull det var ganske tomt for i skapet. Bestillinga inneheldt orda "lilla" og "hull her og der", og etter litt leiting i diverse oppskrifter, bestemte bestillaren seg for jakka på biletet under.

Jakka heng for øvrig over ein av stolane som bestefaren min laga då han og bestemora mi gifta seg rundt 1940. Tenk for eit arbeid! Dette er kvalitet av beste slag.

Strikkearbeidet blei med på ein tur til sydlegare strok, og Strikkerska må ha vore litt i koma, for fyrst då ho kom heim, oppdaga ho at det ikkje skulle vere rillestrikk nederst på jakka, men glattstrikk. Gjort er gjort og spist er spist, og så lenge ikkje bestillaren får kloa i oppskriftsheftet, så lever ho lukkeleg uvintande om dette.

Detalj frå utsmykkinga på stolane.

Og jakka, ho passar like godt til prinsessekjole som til dongeri, seier bestillaren.

Blå ulljakke

Sidan eg ikkje toler å ha enkelte garnsortar rett på huda, er eg stadig på jakt etter garn som eg toler. Eg vil så gjerne kunne ha på meg strikkakle utan å måtte ha langerma genser på meg under, og det siste prosjektet er derfor strikka i BabyAlpaca Silk frå Garnstudio. Oppskrifta på jakka under finst her.

Eg er ikkje av det spesielt tolmodige slaget. Viss eg skal sjå på TV, så har eg alltid strikketøy i fanget. Slik er det også når eg er passasjer i bil. Denne jakka er derfor svært multikulturell, ho er stort sett strikka i bil eller på ulike hotellrom gjennom Europa. Eg la opp på Lundamo, hadde henne med gjennom Polen, inn i Tsjekkia og nordover att til Tyskland, før den siste maska blei strikka på båten mellom Puttgarden og Rødbyhavn.

Jakka har rundfelling og rillestrikka bærestykke. Ho er god og varm, og eg toler henne fint på huda. Dette garnet kjem eg nok til å bruke att. Det er så tynt at ein ikkje blir kokt om ein har det på innandørs, og det er mjukt og deilig mot huda. Ein ny favoritt!

Barselgåve

Av og til dukkar det opp små menneske som treng varme klede. No i haust skjedde det igjen - og dermed kom også eit høve til å få brukt opp noko garn eg hadde liggande. Eg let meg inspirere av den enkle jakka til Pickles og la i veg med garn og strikkepinnar. Eg hadde ein idé om at eg strikka på ei jakke i 6 månadersstorleik, men akk, sjølv ein erfaren strikkar kan ta sørgjeleg feil. Etter at jakka var ferdig, innsåg eg at det halvtårsgamle barnet som får denne jakka på seg, neppe kan klare å puste.

Del to av planen gjekk derfor litt i vasken, og eg måtte begynne å leite etter oppskrifter på luer og sokkar i storleik 1 månad. Eg kom over fleire hjelmluer av denne sorten på nettet, og etter nokre tilpasningar, blei altså resultatet slik:

Sokkane fann eg oppskrift på her. Desse har eg strikka fleire gonger, og dei sit svært godt på foten.

Her er heile settet. Velkomen til verda, vesle mann! Eg håpar du held deg god og varm.

No kan vinteren kome!

Stripete lue i Merino Extra Fine til ein kar eg kjenner godt. Oppskrift: eige hovud.

Tynn lue i garn kjøpt på Hobbywool i Riga for 3 år sidan. Oppskrift: eige hovud. Eg strikka to rette og to vrange masker runden rundt, men sidan talet masker var eit oddetal, blei effekten skrå striper.

 Lurer du på korleis ein skal hekle ei slik rose? Detaljert oppskrift finn du her.

Resteprosjekt - igjen!

Atter ein gong har eg dukka ned i restegarnlageret mitt. Målet var å få brukt mest opp mest mogeleg, og her er resultatet:

Eit par babysokkar med snor. Desse rekte eg opp 3 gongar, den eine gongen fordi dei heldt på å bli i tenåringsstorleik og to gonger fordi eg heldt på å gå opp for garn og måtte endre strategi.

Stripete hals i Drops. Strikka etter denne oppskrifta. Super til barnehagebruk.

Tovavottar. Strikka etter god gammal blånisseoppskrift. Sidan toving er reint sjansespel, veit eg ikkje heilt kva for storleik dette er. Truleg 2-4 år eller noko sånt.

Forhåpentlegvis kjem plagga til nytte hos ein liten kar som er ganske ny i livet mitt.

Striper, striper

Eg har ikkje så veldig mange strikkebøker. Derimot har eg ein del restegarn. Dette garnet vil eg gjerne bruke opp, og etter at eg oppdaga at det er mogeleg å starte oppe på genserar og strikke nedover, opna det seg ei ny verd for meg. Fleire gonger har eg rekt opp nesten heile genserar fordi det har mangla nokre cm øverst oppe og fordi eg ikkje har klart å få tak i garn som ikkje hadde fargeforskjell. Når ein startar oppe, så kan ein tilpasse lengda lettare, og ikkje minst kan ein bruke opp smårestar ved å lage striper eller anna kreativt mønster nederst på arbeidet.

Då Merete frå Monstermønster presenterte 166 cm med inspirasjon, tok eg kontakt med henne og spurde om ho kunne anbefale ei god top down-strikkebok. Rådet som kom, var at eg burde kjøpe denne boka:

Denne boka er rett og slett genial. Ho har oppskrifter for alle aldrar og i alle strikkefastheiter, så det er berre å setje i gong. Ho viser også ulike teknikkar, både rundfelling og raglanfelling. Viss ein er litt driven som strikkar så er dette ei super bok til å hente ut basismål frå, så får resten gå på gefühlen.

Utgangspunktet for genseren under, var ønske om noko med trekvart lange erme, altså ein genser som passar til trøndersommaren. Eg hadde 3 raude nøste med Muskat liggande frå ein gong eg gjekk berserk på eit garnsal, men eg hadde ikkje lyst til å ha ein raudstripete genser, sidan resten av dette garnet har blitt til både jakke og sommartopp. Eg stakk derfor innom ein garnbutikk og kjøpte nokre nøste med Muskat i to fargar som eg syntest passa til dei raude. Deretter sette eg i gong. Eg gjorde nokre tilpassingar i starten, fordi eg ønska å ha litt vidare hals enn det som stod i oppskrifta. I etterkant ser eg at eg gjerne skulle hatt litt meir u-forma hals, men gjort er gjort og spist er spist, så eg har ikkje tenkt å gjere noko med det no. Den utskremde modellen på biletet er også litt smalare enn Strikkerska, så genseren sitt litt tettare på meg. Alt i alt er eg ganske nøgd. Eg ser at vrangborden nede blir litt laus, sjølv om eg felte av på ein elastisk måte, men pytt. Genseren passar godt til dongeri, og det var slik han var tenkt.

Observante sjeler vil sjå at verken beising av platt eller klipping av plen står særleg høgt på to do-lista her i garden. Neste år. Kanskje. Dersom eg ikkje kjem over noko som berre må strikkast snarast mogeleg.

Varm på pulsen

Eit einsleg nøste babyull. Ein liten boks med perler. Strikkepinne nummer toogeinhalv. Ei åttebladrose. Ein biltur gjennom to land. Vips! Hjelp til kalde PC-fingrar er stasjonert i kontorskuffa på jobben til påkomande tilfelle. Det er snø i Trøndelag, så det er mogeleg det blir alt i morgon.

Star Wars

For 3 år kom følgjande bøn frå ein kar eg kjenner godt: "Æ ønske mæ en Star Wars-genser, æ." Svaret han fekk var: "Seier du det, ja. Det skal vi sikkert få til." Inne i hovudet var reaksjonen meir sånn: "Good Lord, kva har eg lova no, korleis i all verda skal dette gå?" Den vesle karen toler ikkje ull direkte mot huda, så det var allereie klart at genseren skulle strikkast i bomull. Nokon annan plan hadde eg ikkje.


Eit omfattande søk på Ravelry og andre nettstader gav ikkje noko treff på Star Wars-genser. Ergo måtte genseren bli til utan oppskrift. Heldigvis fann eg ein del mønsterdiagram med Star Wars-mønster her og der, og dei pusla eg saman så godt eg kunne. Sjølve logoen fann eg ikkje noko mønster på, så han laga eg sjølv ved hjelp av Excel, eit bilete og litt kreativ språkbruk. Nød lærer naken kvinne å spinne. Eller å teikne.

Bestillaren av genseren hadde ganske klare idéar kva som skulle være med av mønster. Lyssverd var viktig. Veldig viktig. Desse kvite figurane (som eg ikkje anar kva heiter - beklager til alle Star Wars-fans der ute...) måtte også vere med.

"May the force be with you" kjem ein sjølvsagt ikkje utanom.

Slik ser den ferdige genseren ut. Tilleggsutstyret er også klart, som de ser.

Og slik ser genseren ut på baksida.

Som de ser på bileta, blei genseren strikka ganske stor. Han er framleis i bruk i dag, også ein del takka vere garnet. Eg strikka han med Mandarin Classic (trur eg), og det har sige ganske mykje, så han har i alle fall ikkje blitt mindre. Hadde eg skulle strikka genseren i dag, hadde eg nok valt Mandarin Petit i staden. Eg trur likevel ikkje at han blir strikka fleire gonger. Store deler av mønsteret nederst på bolen har 3 trådar samtidig, og sidan eg ikkje klipte opp for ermar, blei mønsteret både på brystet og skulderparteiet strikka fram og tilbake. Eg hadde skuldrane oppe ved øyrene då eg var ferdig, men kva gjer ein ikkje for små, sjarmerande karar med bedande auge?

Småkle

Å vere tante er stas. Å bli tante er også bra for garnlageret. Endeleg har det dukka opp nokon som er så liten at ein kan få til noko fornufig av restegarn som vansmekta sidan årtusenskiftet!

Når ein er ein liten kar, kan det vere greit med klede som er varme og gode, sjølv om ein blir fødd når det går mot sommar. Sjølv om vêret ute er bra akkurat i skrivande stund, kan eg hugse mange og lage klager på 12 grader og ausande regnvêr for ein månads tid sidan. Det er best å vere budd.

Vottane er strikka på måfå og gammal erfaring, mens oppskrifta på lua er henta her. Denne lua kan fort bli ein favoritt, kjenner eg. Ho var lettstrikka og fin, og ho ser ut til å sitje godt på hovudet.

Så til slutt eit par ullsokkar. Dei blir nok passe når tassen ein gong får eigne støvlar og skal ut og kjenne på 12 grader og ausande regnvêr.

Litt større mann

Den tidlegare omtalte nye mannen i livet mitt har ein storebror, og storebrør må sjølvsagt også få mariuskle når småbrør får det. Mariusboka eg fekk til jul kom derfor til dobbel nytte i år.

Eg frekventerer ofte andre strikkebloggar og strikkesider på facebook, slik som mange andre som er litt over snittet opptatt av strikking. Sidan eg har lese mange stader at ermane og bolen er litt i kortaste laget i oppskrifta i boka, valde eg å legge på nokre centimeter ekstra, slik at passformen blei betre. 

Genseren er strikka i Smart. Dette er eit garn som eg har brukt mykje, og som eg er svært nøgd med. Her i huset finst det strikkakle i Smart som har vore i bruk i 10 (!) sesongar på barnehagen utan at dei ser spesielt utslitne ut. Og ja, vi bur i Trøndelag, så ulla blir brukt.

Slik ser den ferdige genseren ut. Marius-mønster er i grunnen veldig greit å strikke. Den nedste delen passar fint til hjernedau TV-strikking, og så kjem mønsteret mot slutten når ein treng litt meir utfordringar og kanskje begynner å kjede seg litt.

Storebror måtte sjølvsagt også få lue. Utan øyreklaffar denne gongen - ein vil jo ikkje bli stempla som meir rar enn ein allereie er...

Og jammen vart det ikkje garn nok til ei par vottar også.

Om det vart garn att? Jepp. Nokon andre kjem også til å gå rundt med mariusluer til vinteren. Berre vent og sjå i eit seinare innlegg.

Ein ny mann i livet mitt

For nokre veker dukka det opp ein ny mann i livet mitt. Han er liten, lyslugga og vakker, og slik ein kjekk kar må sjølvsagt utstyrast med passande garderobe. Sidan han ikkje kom aldeles umeldt inn i livet mitt, så låg han inne på den berømte langtidsplanen allereie ei stund før jul. Eg sende derfor ut ganske tydelege meldingar om at marius-strikkeboka gjerne kunne ligge under juletreet, og den som fekk beskjeden, både oppfatta han og handla deretter. Kledene har vore ferdig lenge, men av og til (ganske ofte, faktisk!) tek ting tid, så dei kjem derfor ikkje på bloggen før no.

Ein gong i tida strikka eg ei jakke i babyull. Då eg skulle klippe opp for ermane, løsna nokre av trådane, sjølv om eg hadde vore svært påpasseleg med å sy tette maskinsaumar på førehand. Eg klarte å ordne det att, men ikkje utan ein del kreative gloser og lett stigande blodtrykk. Etter den historia har eg stort sett brukt å strikke mønster fram og tilbake når eg brukar babyull, i rein skrekk for at det same skal skje igjen. Ofte har eg valt ut modellar som har raglanfelling eller rund sal, fordi dette gjev plagg som har god passform til slike små menneske.

Til den vesle nye karen i livet mitt blei det eit marius-sett med rundfelling i str. 1 år. Det er altså eit stykke fram til han kan bruke det, men det kan vel kanskje hende at det blir eitt og anna strikkeplagg på han ved andre høve også. Her er genseren. Nokre tilpasningar har eg gjort. Blant anna har eg felt litt fleire masker på slutten av rapporten slik at halskanten ikkje skulle bli så vid. Eg har også strikka både bolen og ermane litt lenger enn det som stod i mønsteret.

Ei bukse vart det også. Som vanleg vert ho levert med strikken i livet festa med ei sikkerheitsnål, kanten rundt livet nesten attsydd og resten av tråden hengande laust. Eittåringar finst i mange lengder og breidder, så då er det lett å justere når ein kjem så langt. Det må påpeikast at buksebeina er på omgangen like lange. Fotografen derimot, er ikkje i alltid i vater.

Ei lue høyrer også med. Eg likar luer med øyreklaffar, dei gjer at ein ikkje treng å dra lua så langt ned i augene for at ho skal dekke øyrene. Dette er fyrste gong eg har strikka snorene. Alt ein lærer på jutub!

Etter å ha studert side opp og side ned med bilete av mariussokkar på nettet, fall eg ned på desse her.

Det same gjeld også for vottane. Det er vanskeleg å finne mariusvottar med mønsteret framover hendene, så derfor blei det slik. Eg veit at vottar som er strikka med mønster og to trådar er mykje varmare enn dei som er strikka med berre ein tråd, men det får heller bli eit par ekte selbuvottar på karen ein gong seinare.

Om det blei att garn? Sjølvsagt! Men kva det skal bli til, får vere hemmeleg til etter neste solsnu.

Riga-ull

Ein gong for 2-3 år sidan var eg på personalseminar i Riga. Det var slutten av november, og det var kaldt. I Noreg var det -13 grader, i Riga var det omtrent ti grader varmare, men det verka som om det var ti grader kaldare. Den kalde vinden frå tundraen gjekk verkeleg gjennom marg og bein, og eg skjønte etter kvart kvifor marknadene i Riga var fulle av vakre strikkakle. No brukar eg ikkje akkurat å kjøpe så mykje strikkakle, så marknadsdamene gjorde ikkje det særleg skarpt på meg den dagen. Eg valde heller å legge att nokre lats i den lokale garnbutikken. Der hadde dei jammen mykje fint!

For dei som er interesserte, så heiter butikken Hobbywool og er absolutt verdt eit besøk.

Eg snappa med meg fleire nøste med Hobbywool, eit garn som verka både mjukt og godt då eg kjøpte det. Det har blitt til diverse småplagg i løpet av desse åra, mest til andre enn meg, fordi det viste seg at eg ikkje tålte garnet spesielt godt. 100% ull og problemhud er som regel ein dårleg deal. No låg det att eit nøste i garnkassa mi, og det passa i grunnen godt til lue til ei som er midt i tannfellinga. Eg trur kanskje ikkje at det er lua for dei aller kaldaste dagane, for dette garnet er tynt, men det er kanskje noko for ein middels trøndersommar... Eg er også litt spent på om garnet vil sige utover så lua blir altfor stor, men den tid, den sorg.

Oppskrift: eige hovud. Heklablomst: lært her. Vekt: i underkant av 50 gram. Mottakar: strålande fornøgd. 

Bonus!

Når ein er litt over snittet interessert i strikking, er det av og til vanskeleg å halde seg i skinnet. Planar og prosjekt står i kø i hovudet, og regelmessig surfing på ulike bloggar og andre nettforum gjer ikkje akkurat lista kortare. Det tok derfor litt tid før ei av dei beste julegåvene i fjor kom inn på planen, men no er plagga klare til å brukast. Eller - vi får for all del håpe at dei blir liggande aldeles ubrukt i nokre månader enno.

Gåvegjevaren bakar verdas beste sjokoladekjeks, er ein racer med symaskina og grueleg flink til å analysere setningar. Av og til hjelper ho faktisk Strikkerska viss ho slit med å analysere veldig kompliserte setningar, for Strikkerska treng å friske opp litt gamle kunstar før dei susar inn i gløymeboka. Strikketøy er ikkje gåvegjevaren så veldig opptatt av, så vidt Strikkerska veit. Ho har i alle fall aldri sett henne strikke, og det er nok derfor ho trudde at dette var veldig kompliserte pulsvarmarar.

 No skal ein vere litt forsiktig med å skuffe nære vener, så Strikkerska håpar at ingen fortel gåvegjevaren at dette ikkje var spesielt komplisert. Ikkje utløyste prosjektet banning, og blodtrykket var relativt stabilt gjennom heile strikkeprosessen. Men om dei ikkje var spesielt kompliserte, så blei dei jammen fine!

 Nokon har sagt seg villig til å stille som handmodell i dag, slik at Strikkerska sine lesarar kan få sett nærmare på pulsvarmarane. Observante strikkarar vil vel sjå at Strikkerska ikkje har laga kanten akkurat slik som biletet i oppskrifta, men det har vel omtrent aldri skjedd at eit mønster blir fulgt til punkt og prikke her i huset...

Etter at pulsvarmarane var ferdige, var det forunderleg mykje garn att. Det stod i oppskrifta at det skulle gå med 100 gram Sisu til eit par pulsvarmarar, men det må anten vere ein trykkfeil eller litt ruskete omgang med matematikk. Ein kjapp runde med garnet på kjøkkenvekta avslørte at det var meir garn att enn Strikkerska hadde brukt. Kunne det halde til eit par vottar med same mønster? Strikkerska har ein tendens til å bli litt kald på fingrane, og mønsteret var så fint, så eit par vottar ville vore aldeles glimrande.

Etter nokre timar med hjartet i halsen og kjøkkenvekta på bordet framom seg, kunne Strikkerska puste letta ut. Det blei nok garn til vottar også. Så no veit de det - viss de får lyst til å strikke desse pulsvarmarane, så kan de like godt kline til med eit par vottar samtidig også.

Vottane blei dampa, fotografert og forsøkt smugla ned i ei trådkorg i gangen, men nokre som er midt i tannfellinga har verkeleg auge i nakken! "Å, så fine votta! Kan æ å få sånnre??" Sukk.