Varm på fingrane

Tidlegare i vinter såg Strikkerska behov for ein hals og ei lue til den nyinnkjøpte jakka hennar. Strikkerska er slik at ho helst ikkje vil bli kald, og blir det mindre enn 5 plussgrader, så kjem lua på. Av og til lurer ho faktisk på om ho skal begynne med saggebukser også, for å kunne skli rett inn i luegjengen på jobben. Skjønt - det er ikkje mangle hekla rosettar i sikte der i garden, så det er kanskje lurast å slå frå seg akkurat det.

 Strikkerska har tidvis mange problem. Eit av dei er at ho blir fort kald på fingrane. Eit av dei andre problema ho slit med, er restegarn. Spesielt desse nøsta som vankar åleine, totalt venelause, er sjeldan brukande til så mykje, og dei kan derfor bli liggande sørgjeleg lenge. I alle fall var det slik før Strikkerska møtte ein annan strikkande lektor for eit par-tre år sidan. Ho introduserte Strikkerska for pulsvarmarar. Fyrst trudde Strikkerska at dette berre var pynt og dill, men der tok ho feil. Slike lektorar som oss har ein tendens til å sitje i seine kveldstimar, ofte blåfrosne på fingrane, med tunge dungar med tekstar av ulik kvalitet som skal lesast og vurderast. Slik var det i alle fall før Strikkerska oppdaga at termostaten sat i handledda, og at eit par pulsvarmarar faktisk kan varme heile kroppen. For dei som ikkje trur på det - ta eit tilfeldig restenøste og prøv sjølv, så skal du sjå.

Ei ekte strikkerske har sjølvsagt pulsvarmarar som passar til halsen og lua, i alle fall når det tilfeldigvis blir att eit ekstra nøste frå lue- og halsprosjektet. Desse er også veldig gode viss ein vil halde ut kaldgufsen som kjem opp gjennom ermhola på jakka når ein er ute og går i middels trøndervêr. Strikkerska likar - ikkje uventa - heller ikkje å bli kald på fingrane.

Alle som har budd i Trøndelag ei stund, kjenner til omgrepet "trøndersommar". Det høver seg kanskje ikkje å gå med vottar midt på sommaren sjølv om regnet kjem sidelengs og jordbærplantane i hagen står stive av skrekk, men pulsvarmarar, det er gangbar vare uansett. Her er eit par i ullgarn kjøpt i Riga.

















Og her er jammen eit par til av same ulla, berre anna farge.



Jammen blei det garn til enno eit par, denne gongen med litt meir komplisert mønster.



Kven seier at ikkje ull kan passe til fest? Den strikkande lektoren introduserte Strikkerska for perlestrikking, noko som var heilt upløygd mark, trass i over 25 år med ivrig strikking. Her må ein ha tunga beint i munnen og følgje nøye med på mønsteret, men elles er det ikkje spesielt vanskeleg å få til.



Strikkerska har laga fleire par pulsvarmarar med perler. Dessverre finst det ikkje bilete av dei, for dei blei julegåver før ideen om ein strikkeblogg tok form. Det er likevel stor fare for at det kjem til å dukke opp fleire på bloggen etter kvart. Perler og garn ligg klar i garnkassen til Strikkerska. Ho må berre kome i perlestrikkemodus fyrst.