Ein må vere rask på avtrekkaren...

Nokre gonger står mottakaren av strikkekleda eg lagar formeleg og trippar etter å få kloa i plagget. Det hender derfor at eg spring etter med kameraet heilt forgjeves, men borte er både plagget og brukaren av det. Ein må altså vere rask på avtrekkaren viss ein skal få dokumentert arbeidet. Slik var det denne gongen. Tradisjonen tru vart det att garn frå forrige prosjekt, og bestillinga denne gongen var ei kul lue med passande selbuvottar til. Bestillaren hadde sett seg ut denne lua på Garnstudio, men knappane var ho ikkje vidare interessert i. Vottane var det heller ikkje så nøye med, berre dei passa til lua.

Mor strikka i veg, og resultatet blei slett ikkje verst. Det var ei artig lue å strikke, og etter bruksfrekvensen å dømme, så er ho god også.

Men som sagt - å få eit bilete av plagga skulle vise seg å vere vanskeleg. Eg prøvde fleire gonger. Nokre gonger var dei blaute, nokre gonger var dei krølla ned i ein sekk, og nokre gonger var verken dei eller brukaren å finne. Vottane ser derfor allereie godt brukt ut før dei blir vist fram her på bloggen.

Eigentleg er vel dette eit luksusproblem. Ingenting gler vel ein lidenskapleg strikkar meir enn at plagga fell i smak og blir utslitne. Eg har meir enn nok restegarn til å strikke fleire vottar når desse ein gong tek kvelden.

Eg har ikkje tenkt å ta kvelden. Eg har faktisk tenkt å bruke kvelden til å strikke ein vott til eit lite menneske som enno ikkje har sett dagens lys. Det er vinterferie, og norsklektoren brukar strikkinga aktivt for å fortrengje tanken på ein dunge med norsktekstar som ligg i sekken og vansmektar...